Haar herstel duurde twee jaar. In korte tijd is ze meerdere malen geopereerd. Diagnose, endo graad 4 en adenomyose. Het ging erg slecht. Ze lag naar eigen zeggen ‘op het randje.’ Ze zegt: ‘het ergste was het gebrek aan energie. Je lichaam wil niet meewerken. Je wordt tegengehouden door je eigen lijf.’

Vandaag de dag heeft ze haar levensstijl aangepast. Ze vermijdt stress, probeert zo goed mogelijk te slapen en gezond te eten. ‘Ik moet luisteren naar mijn lichaam.’ Ze leert mensen weer te connecten met hun lijf zodat ze eerder voelen wat ze nodig hebben. Bijvoorbeeld door middel van yoga.

In haar omgeving stuitte ze op onbegrip. Ze zegt: ‘ik kreeg vaak te horen, je bent gewoon gestrest’. Ze deelt dus niet snel met iedereen meer hoe zij zich voelt. In het ziekenhuis voelde zij zich erg alleen. Daar kwam ze erachter hoe eenzaam deze ziekte eigenlijk is en hoe weinig begrip ervoor is.

Tegen een vroege lotgenoot wil ze zeggen: ‘Je bent niet gek. Er is echt wat aan de hand. Luister naar je lichaam.’ Ze hoopt dat er steeds meer kennis komt bij specialisten. Want hoe meer kennis, hoe sneller de hulp.

Ze sluit af met de woorden: ‘het is belangrijk om ook de mooie dingen in het leven te zien. Luister naar je lichaam als het fluistert, niet als het schreeuwt.’