‘Ik had heel veel last van het feit dat ik mijn baarmoeder ben verloren. Het stukje vrouw zijn is weggehaald.’

Ze is nog steeds in rouw. Keer op keer op keer werd ze geopereerd. Ze oefende druk uit op een second opinion. Ze wist immers wat ze voelde. Na de laatste operatie kwam ze officieel in de overgang. Over deze heftige afgelopen jaren zegt ze: ‘ik heb gevolg schade voor de rest van mijn leven. Het voelt voor mij alsof ik ben leeg getrokken. Ik heb angst voor de toekomst. Ik ben nu afhankelijk van medicatie dus wat voorspelt dat voor de toekomst?’

De mensen in haar omgeving waren verdrietig en bezorgd. Helaas wisten de mensen om haar heen niet beter dan dat ze altijd ziek was. Ze kampt tevens met de ziekte reuma. Vol dankbaarheid benoemt ze dat ze door haar omgeving ‘op handen is gedragen’.

Tegen haar vroegere zelf zegt ze: ‘het leven zal een grote uitdaging gaan geven. Houd vast aan je gevoel en blijf in jezelf geloven.’

Ze adviseert een vroege lotgenoot met de woorden: ‘blijf bij jezelf. Twijfel niet aan jezelf. Zorg dat je niet twijfelt bij de keuze voor medische zorg.’Ze ziet verbeteringen in de informatievoorziening rondom Endometriose. Ze zegt: ‘je leeft in onzekerheid en je bent op zoek naar erkenning en tegelijkertijd ben je bang voor afwijzing. Meer duidelijkheid scheppen in wat Endometriose is met een eenduidig verhaal kan toekomstige lotgenoten helpen.’