Het is al wat langer geleden en het gaat goed. Ze straalt, ze is net getrouwd. ‘Het was fantastisch!’ Ze heeft haar leven op de rit. Wel draagt ze de pijn en de herinneringen nog steeds met zich mee. Iedere vorm van pijn die ze voelt brengt haar terug naar de tijd van ziek zijn.

‘Ik was boos, dat mijn lijf mij zo in de steek had gelaten en dat ik geen kinderen kon krijgen.’ Het was destijds geestelijk een gevecht. ‘Je doet zo je best en het lukt allemaal niet.’ Ze heeft vanwege haar angsten EMDR therapie en dat heeft haar geholpen. Ook kreeg ze veel steun vanuit haar omgeving, vooral van haar familie. Haar ouders hebben het zwaar gehad. Ze waren bang om haar te verliezen.

‘Vroeger voelde ik mij een saaie meid. Ik deed niks meer. Ik sprak niks af want ik wist niet hoe ik me zou voelen. Die pijn in mijn bekken, dat je niet meer weet hoe je moet zitten, lopen of staan. Het vooruitzicht hield mij tegen.’ Tegenwoordig weet ze precies wat ze wel en niet moet doen. Te veel prikkels bijvoorbeeld, zoals grote mensenmassa’s die vermijd ze liever. Ze kent zichzelf door en door en is gelukkig met hoe ze in het leven staat.

Ze hoopt dat haar deelname aan het project bijdraagt aan meer aandacht en dat de ziekte serieuzer genomen wordt. Tegen een lotgenoot wil ze zeggen: ‘zoek hulp, zowel geestelijk als medisch.’

DIAGNOSE

Het is al jaren geleden sinds de diagnose. Haar huisarts handelde snel met een medisch traject tot gevolg. Na een heftige operatie ontstond er een buikvliesontsteking en een lekkage in de darmen. Tot groot verdriet heeft ze enkele maanden een stoma gehad. ‘Dat vond ik erg, mensonterend.’ Met de steun vanuit haar omgeving en therapie is ze erbovenop gekomen. Gekscherend zegt ze over deze tijd: ‘de eerste keer poepen was een feestje!’